ittihadyayincilik.com.tr Bu zamanda en büyük farz vazife İttihad-ı İslam'dır.
İlgili Makaleler
KİTAB-I KÂİNATI OKUMAK MESLEĞİ
Kâinatın bir kitab gibi okunması, Kur’anın nazara verdiği marifetullahın yoludur. Çünkü esma-i İlahiye, eserlerinde tezahür eder ve hissedilir. Hem en makbul ve sağlam olan tahkiki imanın yolu budur.
Ezcümle 96. surenın baş kısmı, bu mevzumuz cihetiyle çok manidardır. Şöyle ki:
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ
Bu ayette geçen “halak” kelimesi hakkında bir tefsir şöyle izah eder: "halak" kelimesi mutlak olarak kullanılmış ve neyi yarattığı belirtilmemiştir. Çünkü "Yaratan Rabb’inin ismiyle" denmesinden, Kainatı ve içindeki her şeyi yarattığı kendiliğinden anlaşılmaktadır.
Bazı alimlerce mezkür suredeki oku emri olan (ikra) ayetinin ilk gelen ayet olması ve aynı âyette geçen (halaka) kelimesinin mutlak oluşu, yani yaratılan bütün varlıkları oku manasına işaret etmesi; keza, âyette (Allahın ismiyle oku) denmesi, yani kâinatın mana-yı harfiyla okunması ki, marifetullahdır. Mana-yı ismiyle nazara alınması ise, esbab ve tabiat şirkine yol açar.
Keza surenin devamında, Allahın marifetini kazanmada en mükemmel ve binbir esmanın mazhar ve müzhiri olan insanın yaradılış harikalığını nazara vermesi gibi câmi manalarla Kur’anın en ehemmiyetli olan mezkür hususiyetine dikkat çekiliyor.
“Şu noktaya dikkat et; nasıl olur niyetle mubah âdât, ibadat… Öyle tarz-ı nazarla fünun-u ekvan, olur maarif-i İlahî…
Tedkik dahi tefekkür, yani ger harfî nazarla, hem san’at noktasında "ne güzeldir" yerine "ne güzel yapmış Sani’, nasıl yapmış o mâhi"
Nokta-i nazarında kâinata bir baksan, nakş-ı Nakkaş-ı Ezel, nizam ve hikmetiyle lem’a-i kasd ve itkan, tenvir eder şübehi.
Döner ulûm-u kâinat, maarif-i İlahî. Eğer mana-yı ismiyle, tabiat noktasında, "zâtında nasıl olmuş" eğer etsen nigahı,
Bakarsan kâinata, daire-i fünunun daire-i cehl olur.” S:723
Keza, “Vicdanın ziyası, ulûm-u diniyedir. Aklın nuru, fünun-u medeniyedir. İkisinin imtizacıyla hakikat tecelli eder. O iki cenah ile talebenin himmeti pervaz eder. İftirak ettikleri vakit; birincisinde taassub, ikincisinde hile, şübhe tevellüd eder.” Mü:86 gibi beyanlar nazara alınmalıdır.
İşte bu beyan ve izahlar gibi daha pek çok bahis ve izahları cem’ eden Risale-i Nur, kitab-ı kâinat denilen varlıkların gösterdiği marifetullahı ders verdiği ve bu tarzı esas aldığı anlaşılıyor ki buna cadde-i kübra, velayet-i kübra denilmektedir. Kur’anın öğrettiği esas yol budur.
Evet Kur’an hem aklı çalıştırır ve iman bilgilerini verir, hem kalbdeki din duygularını geliştirir. Yani Kur’an Allahın yarattığı göklerden ve dünyadaki varlıklardan çokça bahseder. Çünkü Kur’an, Allahın varlığını ve birliğini ve sıfatlarını, bu varlıkların harika yaradılışlarıyla isbat eder ve bildirir.
Risale-i Nur’un bazı yerlerinde izah edilen:
Tarikat ve tasavvuf mesleği…
İlm-i kelâm mesleği..
Cadde-i Kübra veya velâyet-i Kübra.
Üç meslek ki, birincisi kalbi; ikincisi akıl ve mantığı; üçüncüsü ise her ikisini hatta insanın Kur’anî tarz ile maddî ve manevi cihazatı ile bütünü ele alır ve tabir olunan ve en mükemmel olan bu talim ve terbiye ile inkişaf ettirir.
Evet Kur’an hem aklı çalıştırır ve iman bilgilerini verir, hem kalbdeki din duygularını geliştirir.
Risale-i Nur Kur’an’ın bu camî mesleğinden gittiği için en alî ve umumî bir meslektir. Bu sebeble her sınıf insan Risale-i Nur’u okumakta ve diğer mesleklere ihtiyaç duymamakta ve ciddi sebat etmektedir.
Evet, “Sahabelerin velayeti, velayet-i kübra denilen, veraset-i nübüvvetten gelen, berzah tarikına uğramıyarak, doğrudan doğruya zâhirden hakikata geçip, akrebiyet-i ilahiyenin inkişafına bakan bir velayettir ki, o velayet yolu gayet kısa olduğu halde gayet yüksektir. Hârikaları az, fakat meziyatı çoktur.” M:50
Çünkü son asrın en büyük fitnesinin ıslahı ile muvazzaf olan Mehdi-i Azamın cereyanı, cami’ meziyetlere sahib olması iktiza ettiği için rahmet-i İlahiye sahib kılmıştır.
Bunun içindir ki Hz Üstad diyor: “Ey kardeşlerim! Dikkat ediniz: Vazifeniz kudsiyedir, hizmetiniz ulvîdir. Herbir saatiniz, bir gün ibadet hükmüne geçebilecek bir kıymettedir. Biliniz ki, elinizden kaçmasın!…” M:427
